-
Τέσσερις αλλαγές που πρέπει να κάνουμε οπωσδήποτε για να πετύχουμε τον στόχο μας
-
- Πρώτον, αποτελεσματικός συντονισμός, συνεπής και επίμονη επιδίωξη των στόχων, παρακολούθηση της υλοποίησης του κυβερνητικού έργου, έγκαιρες διορθωτικές παρεμβάσεις σε περιπτώσεις αποκλίσεων.
- Δεύτερον, κοινή αντίληψη εκ μέρους όλων των υπουργών της κυβέρνησης για την κρισιμότητα της κατάστασης και την έλλειψη εναλλακτικών λύσεων πέραν αυτών που περιέχονται στο Μνημόνιο.
- Τρίτον, συναίνεση τουλάχιστον των δύο μεγαλύτερων πολιτικών κομμάτων της χώρας πάνω σε έναν ελάχιστο αριθμό θέσεων, τις οποίες εξειδικεύουμε στο τέλος του άρθρου.
- Τέταρτον, οικονομική φιλοσοφία απαλλαγμένη (α) από τα στοιχεία του νοσηρού κρατισμού και (β) από τη νοοτροπία και την πρακτική ουσιαστικής συνδιοίκησης με τα συνδικάτα που εμποδίζουν τη λήψη των πλέον πρόσφορων μέτρων, σε δύο κυρίως κατευθύνσεις: (i) Στην απαραίτητη δημοσιονομική προσαρμογή. (ii) Στην εφαρμογή μιας σειράς από μεταρρυθμίσεις, οι οποίες θα μπορούσαν να βελτιώσουν την ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας και να ενισχύσουν τις επενδύσεις.
-
Tο 2008, το ΙΟΒΕ παρουσίασε τις θέσεις του για την έλλειψη βιωσιμότητας του ακολουθούμενου στη χώρα μας αναπτυξιακού προτύπου. Oπως ήδη αναφέρθηκε, βασική συνισταμένη του προβλήματος είναι η άμεση και έμμεση διόγκωση του δημόσιου τομέα, με αύξηση της μέσης δαπάνης μισθοδοσίας (και συντάξεων) κατά 100% τα τελευταία δέκα χρόνια και με αύξηση της απασχόλησης πάνω από 10%. Ενός δημόσιου τομέα ισοπεδωτικού, με έλλειψη σχεδιασμού και προγραμματισμού, κανόνων διαφάνειας, μέτρησης αποτελεσμάτων, αξιοκρατίας, αριστείας, κινήτρων απόδοσης και δημιουργικότητας. Αυτός ο ίδιος αναποτελεσματικός δημόσιος τομέας θέτει, επίσης, τα μεγαλύτερα εμπόδια στην υγιή επιχειρηματικότητα και τις επενδύσεις και στραγγαλίζει τον υγιή ιδιωτικό τομέα της οικονομίας. Βεβαίως, μέρος του ιδιωτικού τομέα πάσχει από εσωστρέφεια, έλλειψη επαρκούς καινοτομικής προσπάθειας και, σε πολλές περιπτώσεις, επιβιώνει χάρη στην κρατική δίαιτα.
Ο δημοσιονομικός εκτροχιασμός το 2008 και το 2009, σε συνδυασμό με τη διεθνή κρίση, επέφεραν την κατάρρευση του τρέχοντος αναπτυξιακού προτύπου ταχύτερα απ’ ό, τι αναμενόταν. Η διάσωση της ελληνικής οικονομίας από την τρόικα και το δίχτυ ασφαλείας του ευρώ περιόρισαν τις επιπτώσεις αυτής της κατάρρευσης στο βιοτικό μας επίπεδο και προσφέρουν την πολυτέλεια κάποιου χρόνου για να μετατρέψουμε την κρίση σε ευκαιρία με τη δημιουργία του νέου, υγιούς και ανταγωνιστικού αναπτυξιακού προτύπου, που θα στηρίζεται λιγότερο στην κατανάλωση και περισσότερο στις ιδιωτικές επενδύσεις και τις εξαγωγές. Ο χρόνος όμως τρέχει και πρέπει να βιαστούμε. Hδη παρατηρούνται σημαντικές καθυστερήσεις στις μεταρρυθμίσεις και σημαντικές αποκλίσεις στο δημοσιονομικό πρόγραμμα προσαρμογής. Eτσι βαδίζουμε σε τεντωμένο σχοινί. Eνα ατύχημα αρκεί για να μας γκρεμίσει. Για να επιτύχουμε, περισσότερο από οτιδήποτε άλλο απαιτείται η κατάλληλη «δομή διακυβέρνησης». Στον χώρο της οικονομικής πολιτικής αυτό σημαίνει:
Πρώτον, αποτελεσματικός συντονισμός, συνεπής και επίμονη επιδίωξη των στόχων, παρακολούθηση της υλοποίησης του κυβερνητικού έργου, έγκαιρες διορθωτικές παρεμβάσεις σε περιπτώσεις αποκλίσεων.
Δεύτερον, κοινή αντίληψη εκ μέρους όλων των υπουργών της κυβέρνησης για την κρισιμότητα της κατάστασης και την έλλειψη εναλλακτικών λύσεων πέραν αυτών που περιέχονται στο Μνημόνιο.
Τρίτον, συναίνεση τουλάχιστον των δύο μεγαλύτερων πολιτικών κομμάτων της χώρας πάνω σε έναν ελάχιστο αριθμό θέσεων, τις οποίες εξειδικεύουμε στο τέλος του άρθρου.
Τέταρτον, οικονομική φιλοσοφία απαλλαγμένη (α) από τα στοιχεία του νοσηρού κρατισμού και (β) από τη νοοτροπία και την πρακτική ουσιαστικής συνδιοίκησης με τα συνδικάτα που εμποδίζουν τη λήψη των πλέον πρόσφορων μέτρων, σε δύο κυρίως κατευθύνσεις: (i) Στην απαραίτητη δημοσιονομική προσαρμογή. (ii) Στην εφαρμογή μιας σειράς από μεταρρυθμίσεις, οι οποίες θα μπορούσαν να βελτιώσουν την ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας και να ενισχύσουν τις επενδύσεις.
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_economy_1_22/05/2011__442998